Bakamıyorum televizyon ekranına, Yunus' un enkaz altında verdiği onca mücadeleyi düşünmeden edemiyorum. O yavrucak, o karanlıkta, cesetlerin arasında ne düşündü, ne hisetti ve sonunda enkazdan çıkarılırken nasıl hayata sımsıkı tutundu. Biliyor muydu acaba çıktığında ambulansta pes edeceğini, gözünü hayata ambulansta yumacağını...
Kardeşin kardeşi vuruşu mu yaksın canımızı, gencecik ana kuzularının görevlerini yaparken çatışmada veda edişi mi hayata... ya da enkaz alıtına eşi ve dört aylık bebeğini bırakan babanın çaresiz ağlayışı mı...
İsyankar olamayacağım elbette, Allah' ın takdiri bunlar da...
Canım yanıyor sadece,
İçim sızlıyor...
Aklıma "sorun" ismini taktığım ufak ayrıntılar geliyor
Kızıyorum kendime...
Şükretmek gerekirken aldığımız havaya,
Tezgahta düşüp duran içi boş su şişesine sinirlenip zindan edebiliyoruz hayatı kendimize...
Herşey insanlar için...
Ve her işin sonu hayır,
Allah kalanlarımıza gani gani sabır versin,
Allah şimdi dışarda yatmak zorunda olanlara yardım etsin,
Allah bizi bunca acıyı kendine ders eyleyenlerden etsin
Amin...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder
Fikirleriniz benim için altın değerinde...
Teşekkürler;)
"NOT: Yazım hatası olan yorumlar yayınlanamayacaktır:(("